Народны пераклад знакамітай кнігі Андрэя Жвалеўскага і Яўгеніі Пастэрнак “Час заўжды добры”.
Сябры! “Мова Нанова” абвяшчае новую акцыю — перакладаем разам бестселер!
Беларускія пісьменнікі Андрэй Жвалеўскі і Яўгенія Пастэрнак выдалі супольна шмат кніг, але самай паспяховай аказалася кніга “Время всегда хорошее” — яе наклад перавысіў 70 тысяч асобнікаў.
Цяпер аўтары хочуць, каб твор пабачыў свет і па-беларуску. Спадар Андрэй сам выканаў пераклад, але вырашыў выставіць яго на “народнае абмеркаванне”, бо прызнаецца, што ведае беларускую мову недасканала.
Штотыдзень мы будзем вывешваць па адной частцы — і просім вас узяць самы гарачы ўдзел у абмеркаванні. Для зручнасці абзацы пранумараваныя. Пакідайце каментары на ўзор: “У абзацы 16 слова “…” лепш замяніць на слова “…”
Для зручнасці мы зрабілі на галоўнай старонцы сайта банер у правым слупку — “Мова Нанова перакладае бестселер”. Туды будуць вывешвацца ўсе часткі перакладу.
Калі акцыя ўдасца і пераклад будзе даведзены да ладу, аўтары гатовыя перадаць бясплатна аўтарскія правы на выданне беларускай версіі бестселера.
А вось, што даслаў у якасці прадмовы да праекта сам Андрэй Жвалеўскі.
Жвалеўскі / Пастэрнак
Андрэй Жвалеўскі і Яўгенія Пастэрнак — пісьменнікі, якія нарадзіліся і жывуць у Беларусі, але пішуць на рускай. Большая частка іх кніг выдаецца ў Расіі, там жа і разыходзяцца наклады, там жывуць амаль што ўсе іх чытачы, там пісьменнік Жвалеўскі/Пастэрнак атрымоўвае літаратурныя прэміі. Гэта крыўдна, у першую чаргу, самім Андрэю і Яўгеніі. Спрабавалі друкавацца ў беларускіх выдавецтвах, але і на роднай зямлі кніжкі выходзяць толькі на рускай мове. Пакуль што існуе адзіны пераклад на беларускую — аповесць “Гімназія № 13” выйшла ў часопісе “Маладосць”.
Таму пісьменнікі вырашылі самі перакласці самую вядомую і “тытулаваную” сваю кнігу — “Время всегда хорошее”. Але гэта можа адбыцца толькі пры падтрымцы ўсіх, хто добра валодае мовай.
Коратка пра аўтараў: разам пішуць з 2004 года, за гэты час выйшла 14 кніг агульным накладам каля 700 000. Самыя паспяховыя кніжкі напісаныя для падлеткаў. Лаўрэаты і фіналісты прэмій “Заветная мечта”, «Книгуру», «Алые паруса», «Алиса», імя В. Крапівіна, імя С. Міхалкова і г.д.
О проекте / Аб праекце
Паважаныя сябры!
Я беларус, але, як і большасць сучасных беларусаў, дрэнна валодаю роднай моваю. Непрыемна.
А еще я писатель, так что для меня плохое владение инструментом — профессиональный позор.
Таму я вырашыў правесці эксперымент: перакласці на беларускую ўласную кнігу “Время всегда хорошее”. Яна напісаная ў сааўтарстве з Яўгеніяй Пастэрнак, але Жэня пакуль на такую рызыку, як аўтыразаваны пераклад, не адважваецца.
Но сам я не справлюсь. Не хватает чувства языка. Не хватает языковой практики. Поможете мне?
Работаць прапаную так: я перакладаю пэўны кавалак тэксту і выкладаю на сайце. Вы чытаеце, робіце заўвагі, адказваеце на пытанні. На сайце ж мы усё абмяркоўваем, і я прымаю канчатковае рашэнне.
Буду благодарен за любые, самые жесткие комментарии, но еще раз повторяю: окончательное решение остается только за мной. Без обид. Дело в том, что текст придется редактировать, он слегка морально устарел.
Напрыклад, калі мы пісалі кніжку ў 2008 годзе, уводзілі таямнічыя прылады пад назваю “комики”. Але сёння ўжо відавочна, что ніякіх “комиков” няма, а ёсць смартфоны ды планшэты. Асобныя моманты проста трэба ўдакладніць, “прычасаць” па літаратурных прычынах.
Проект предполагается полностью бесплатный. И переводчик, и его добровольные помощники денег не получат. Зато белорусские подростки получат еще одну книгу из их жизни, а не из жизни партизан и «мужыкоў-беларусаў».
Калі ж нехта пажадае выдаць гэты пераклад на паперы — калі ласка, але з афіцыйнай згоды аўтараў кнігі. Але і ў гэтым выпадку за пераклад плаціць не прыйдзецца.
Надеюсь на помощь и беспощадную критику.
Ваш
Андрэй Жвалеўскі
Синичка , 10 апреля 2018 года, утро (Часть 1)
Сінічка, 10 красавіка 2018 года, раніца (Частка 1)
1. Я проснулась от радостного «ку-ку-ре-ку» и выключила будильник на комике. Встала, побрела на кухню, по дороге включила комп. До первого урока еще час, вполне можно посмотреть чего за ночь на форуме написали. | 1. Я прачнулася ад радаснага «ку-ку-рэ-ку» і выключыла будзільнік на смарце. Паднялася, пацягнулася на кухню, па дарозе ўключыла камп. Да першага ўроку яшче гадзіна, як раз можна паглядзець, чаго ўначы на форуме панапісвалі. |
2. Пока комп грузился, я успела налить себе чашку чая и выслушать от мамы стандартное: | 2. Пакуль камп грузіўся, я паспела наліць сабе кубак гарбаты ды выслухаць ад мамы стандартнае: |
3. — Оля, куда ты пошла, поешь как человек за столом в кои-то веки. | 3. — Оля, куды ты пайшла, паеш па-людску за столом хаця б раз! |
4. — Ага, — буркнула я, стащила бутерброд и отправилась к монитору. | 4. — Ага, — буркнула я, сцягнула бутэрброд і накіравалася да манітора. |
5. Я полезла на форум школы. Как обычно, интернет ночью жил насыщенной жизнью. Большой Обезьян опять разругался с Птицей. Долго ругались, до двух часов ночи. Вот везет людям, никто их спать не гонит. | 5. Я палезла на форум школы. Як звычайна, інтэрнет уначы жыў насычаным жыццем. Вялікі Малп зноўку палаяўся з Птушкай. Доўга лаяліся, да дзвюх гадзін ночы. Вось шанцуе людзям, ніхто іх у ложак не гоніць. |
6. — Оля, тебе выходить через полчаса, а ты еще в пижаме! | 6. — Оля, табе выходзіть праз паўгадзіны, а ты ашчэ ў піжаме! |
7. — Ну щас… | 7. — Ну зараз… |
8. Я раздраженно оторвалась от компа и отправилась одеваться. В школу тащится страшно не хотелось, тем более, что первым уроком намечалась контрольная по математике. Эту контрольную еще не писал ни один класс, поэтому на форуме задания еще на появились, а прошлогодние искать в архиве было лень. Потом физра, история и только один приличный урок – ОКГ. Да и то, чему нас там учат! Печатать? Школьная программа не менялась уже лет десять! Ха! Да сейчас любой нормальный школьник текст быстрее наберет, чем проговорит. | 8. Я раздражнёна адарвалася ад кампа і адправілася апранацца. У школу цягнуцца страшэнна не хацелася, тым больш што першым урокам планавалася кантрольная па матэматыцы. Гэтую кантрольную яшчэ не пісаў ніводны клас, таму на форуме задання яшчэ на з’явіліся, а леташнія шукаць у архіве мяне ламала. Потым фізра, гісторыя і толькі адзін прыстойны ўрок – інфарматыка. Дый тое, чаму нас там вучаць! Друкаваць? Школьная праграма не змянялася гадоў, мабыць, дзесяць! Ха! Ды цяпер кожны нармальны школьнік тэкст хутчэй набярэ, чым прагаворыць. |
9. Пока одевалась, я все равно дочитывала вчерашнюю форумскую ругню. И тут глаз вдруг зацепился за то, что в ящике, оказыватеся, есть личное сообщение. Я открыла и… сердце заколотилось часто-часто. От Ястреба… | 9. Пакуль апраналася, я ўсё адно дачытвала ўчорашнюю форумскую лаянку. І тут вока раптам зачапілася за тое, што ў скрыні, аказваецца, ёсць асабістае паведамленне. Я адкрыла і… сэрца забілася часта-часта. Ад Каршака… |
10. Сообщение было коротеньким. «Привет! А у тебя парень есть?», но у меня прям руки затряслись. Ястреб заходил на форум редко, но метко. Иногда как напишет что-нибудь, как пошутит, так все и сбегаются читать. А однажды он даже стихи свои написал. Ястреб был просто мечтой всех девчонок. В личке часто только и обсуждали, что Ястреб новенького напишет. А главное, никто-никто не знал, кто он на самом деле. | 10. Паведамленне было караценькім. «Прывітанне! А ў цябе хлопец ёсць?», але ў мяне проста рукі затрэсліся. Каршак заходзіў на форум рэдка, але трапна. Часам як напіша што-небудзь, як пажартуе, дык усё і збягаюцца чытаць. А аднойчы ён нават вершы свае напісаў. Каршак быў проста марай усіх дзяўчынак. У асобке часта толькі і абмяркоўвалі, што Каршак новенькага напіша. А галоўнае, ніхто-ніхто не ведаў, хто ён насамрэч. |
11. То, что Ястреб написал мне, Синичке, это было просто как гром среди ясного неба. | 11. Тое, што Каршак напісаў мне, Сінічцы, гэта было проста як гром сярод яснага неба. |
12. — Оля, ты в школу собираешься? | 12. — Оля, ты ў школу збіраешся? |
13. — Щас! | 13. — Зара! |
14. Ох, и зачем только куда-то уходить, если вот она, настоящая жизнь. Сейчас бы сесть, спокойно придумать ответ, написать. А потом выведать номер его аськи, а болтать, болтать ночами… я аж зажмурилась от счастья. А потом взяла портфель и угрюмо поплелась к двери. | 14. Ох, і навошта толькі кудысьці сыходзіць, калі вось яно, сапраўднае жыццё. Цяпер бы сесці, спакойна прыдумаць адказ, напісаць. А потым выведаць ягоны скайп, ды балбатаць, балбатаць начамі… я аж зажмурылася ад шчасця. А потым узяла партфель і панура паплялася да дзвярэй. |