Ганна Севярынец – госця чарговага выдання праграмы Глеба Лабадзенкі ды Алесі Літвіноўскай «Мова Нанова». Настаўніца – вядомая блогерка, а таксама пісьменніца і даследчыца, якая вывучае літаратуру міжваеннага перыяду. Пра што будзе яе новая кніга, якія каштоўнасці захаваў архіў Пятра Глебкі, а таксама чым мова 1920-х гадоў адрознівалася ад сучаснай, спадарыня Ганна распавядае ў праграме.
Госця праграмы захапляецца мовай міжваеннага перыяду, якая была натуральнай, прынесенай з жывога жыцця, не вывучанай па кніжках, не адноўленай у падручніках.
«Гэта была літаратура, якую будавалі менавіта тыя людзі, для якіх гэта было сапраўднаю справай жыцця – несці сваю мову, тое, што яны атрымалі з маленства», – дзеліцца Ганна Севярынец.
Чалавек, які бегаў пад дажджом, але застаўся сухім
Новая кніга, над якой працуе спадарыня Ганна – «Вакол Пятра Глебкі» – вырасла з архіву знакамітага пісьменніка. Паводле аўтаркі, архіў Глебкі ўнікальны тым, што самога пісьменніка ніводнага разу не арыштавалі, не кажучы пра тое, каб ён пацярпеў ці паехаў у высылку.
«Ён быў чалавекам, які бегаў паміж струменьчыкамі дажджу, але застаўся сухім», – распавядае спадарыня Ганна.
Дзякуючы гэтаму ў архіве Пятра Фёдаравіча захаваўся вялікі эпісталярый рэпрэсаваных пісьменнікаў. У той час, як, напрыклад, усе паперы арыштаваных Тодара Кляшторнага ці Юлія Таўбіна былі знішчаныя.
Паказанні абвінавачаных – моўны скарб
Пасля кароткага перыяду беларусізацыі пад канец 1920-ых гадоў – на пачатку 1930-ых пачаліся сталінскія антыбеларускія рэпрэсіі. Даследчыца адзначае, што каштоўнымі крыніцамі для вывучэння мовы гэтага перыяду з’яўляюцца паказанні абвінавачаных, якія напачатку яны пісалі ўласнаруч.
«Шмат у якіх паказаннях ідзе жывая гутарка, неафіцыйная, калі яны горача і адчайна даводзілі ці то сваю невінаватасць, ці правату. Гэта моўны скарб», – захапляецца госця праграмы.
