(паводле беларускай народнай казкі)

Сустрэў аднойчы  шэры воўк

Ваўчыцу ў цёмным лесе.

- Вітаю, шэранькі браток!

Ты нешта нос павесіў?

- Ды не, сятрыца, паглядзі:

Я сам у поўнай сіле!

А сумаваў бы я тады,

Каб ногі не насілі!

- Ды не саромейся ты, брат,

Як раптам што такое.

Ты ж, дружа мой, не вінават:

Жыццё тваё благое!

Воўк пакасіўся на яе:

- Ты патлумач адразу!

Жыццё мае як і тваё,

Не горшае прынамсі.

Ваўчыца жмурыць вочы:  — Не,

Прабач, жывеш ты горай.

Хаваешся ты ад людзей

Ў кустах…

- Дык што такога?

Хіба сама жывеш не так?

Ці не хаваешся ў кустах?

Каб нават захацела…

- Хаджу заўсёды смела!

Хоць зараз дакажу табе!

- Ну, дакажы! А я сабе

Ў кустах спакойна пасяджу,

На дурасць гэту пагляджу!

 

Схаваўся воўк. Ваўчыца ў поле

Пайшла-пакрочыла паволі.

Аратыя узнялі роў:

- Глядзіце, воўк! Лавіце, воўк!

А воўк пачуў… — Мяне пазналі!

Кусты, і то не ўратавалі!

Збягу, бо не падасца мала!

Ваўчыца ледзь яго дагнала.

- Што ж, братка, даў ты  лататы?

- Пабачылі мяне, хоть ты

І на вачах у іх была.

Так, праўда ўся твая была!

Ніколі б веры я не даў,

Каб на сабе не паспытаў!

 

Алена Церашкова